Ylonka van Wolferen nam in de piek van het coronavirus afscheid van haar vader. Een heftige tijd; ze was namelijk in Turkije op dat moment en kon niet terugvliegen naar Nederland. Ylonka vertelt haar verhaal.
Wat is afscheid?
Voor iedereen is dit anders.
Waar is degene die niet meer op aarde is? Wie was degene voor jou? Waar ben je zelf? Met wie ben je? Heel veel vragen.
Samen met mijn man was ik in ons appartement in Turkije. Onze terugvlucht was al 2x geannuleerd vanwege Corona. Mijn vader was in verzorgingshuis Castella in Cuijk waar hij woonde en verzorgd werd. We hadden via Skype met mijn vader gesproken. Hij zei: “Het klinkt misschien wel raar, maar ik ben blij dat jullie daar zijn. Hier mag je niks, je mag niet naar buiten i.v.m. Corona.” Hij vond het verschrikkelijk.
Op 16 april 2020 is héél onverwacht, van het ene op het andere moment, mijn vader overleden. De gedachte die steeds door mijn hoofd ging, was het voldongen feit dat we niet terug konden naar Nederland.
Tranen, tranen, tranen.
Daar zaten we in Turkije. En dan nu?
Ik heb een vriendin gebeld en verteld wat er was gebeurd. Ze zei dat afscheid nemen zó belangrijk is en ze zei me: “Vraag of het mogelijk is om te videobellen.” Bianca had al vernomen dat ik in Turkije was en niet terug kon. Ze kon zich mij als persoon nog goed herinneren. Dit had te maken met de manier waarop ik de uitvaart van mijn moeder had geregeld.
In de middag ben ik gebeld door Bianca. Ze vertelde dat ze mijn telefoonnummer had gevonden in het dossier van mijn moeder. Ik was er blij mee. Nu kon ik samen met Bianca alles regelen op afstand. Álles kon ik vragen. Ze legde uit dat mijn vader in Boxmeer was, omdat er in Cuijk geen plaats was. Ik vroeg of we konden videobellen via Whats App. “Zeker kan dit” was het antwoord.
“Je vader is nu hier, wij gaan hem verzorgen, daarna zal ik je bellen. Als je dan wil kun je je vader zien. Wanneer je dat op dat moment niet kunt is het ook goed, dan spreken we een nieuw tijdstip af.” Ruim een uur later belde Bianca me en ik wilde mijn vader, samen met mijn man wel zien. Er zijn geen woorden voor, hoe ik me voelde op dat moment.
We spraken af dat we dit de volgende dag weer zouden doen. Ondertussen mailden we ook met elkaar. In Turkije hebben we een eigen “altaartje” gemaakt. We konden bij de uitvaart zijn via livestream. Ondanks de verre afstand was dit voor ons toch fijn.
En ja, weer de gedachte: “Afstand, maar toch dichtbij.” In Turkije heb ik een videoboodschap gemaakt, waarin ik mijn verhaal kon vertellen tegen mijn vader. Dit is afgespeeld tijdens de uitvaart. Veel mogelijkheden op afstand. Ondanks al het verdriet heb ik wel samen met mijn man alles op afstand kunnen doen wat mogelijk is.
Weer terug in Nederland hebben wij samen met Bianca alsnog alles in de Zevenhutten kunnen zien waar alles is gebeurd rondom
de uitvaart van mijn vader. Bianca nam met een luisterend oor alle tijd voor ons verdriet en het delen van onze ervaringen. Bianca, bedankt voor alles!
Ylonka van Wolferen – van den Dungen 27 augustus 2020